რატომ არ ვიღებ სიმბოლოებიდან უფლის გახსენების საღამოზე

   დრო და დრო მიწევს შეკითხვის მოსმენა, რომელიც შეეხება ყოველწლიურად უფლის გახსენების საღამოზე წარმოდგენილი სიმბოლოებისადმი – ღვინისა და უფუარი პურისადმი - იეჰოვას მოწმეების დამოკიდებულებას. შეკითხვა ახალი არ არის: ამ ქრისტიანების დიდი უმრავლესობა რატომ არ იღებს ამ სიმბოლოებს? განა ეს იესოს იმ მითითების დარღვევას არ წარმოადგენს, რომელიც მან თავის მოწაფეებს მისცა უფლის სერობის პირველ საღამოს, 33 წლის 14 ნისანს? (ლუკა 22:14-20). რადგან, ვინც კი იმ შესანიშნავი მომენტის დროს იესოს გვერდით იყო, ყველამ ჭამა უფუარი პური და ყველამ დალია წითელი ღვინო! განა, ასე მოქცევით, იეჰოვას მოწმეები იესო ქრისტეს გამომსყიდველური მსხვერპლისადმი ერთგვარ უპატივცემულობას არ ავლენენ?

   ამ სტატიში ჩემს მიზანს არ წარმოადგენს ყველა იეჰოვას მოწმის ნაცვლად ან მთელი მათი ქრისტიანული ორგანიზაციის ნაცვლად საუბარი. ეს საკითხის უშუალოდ ჩემი გაგებაა. მე შევეცდები ავხსნა, თუ პირადად მე რატომ მიკავია ასეთი პოზიცია და რატომ არ გამაჩნია იმის სათანადო ბიბლიური საფუძველი, რომ უფლის გახსენების საღამოზე სიმბოლოები მივიღო. ეს შეხედულება ღვთის სიტყვის შუქში ამ საკითხის პირადი კვლევის შედეგად ჩამომიყალიბდა და ამ მოსაზრებას ვიზიარებ, პირადად მიღებული, სერიოზული მტკიცებილებებიდან გამომდინარე.

თუმცა, სანამ ჩემი ასეთი პოზიციის მიზეზებს აგიხსნიდეთ, მინდა რამოდენიმე მოკლე გადახვევა გავაკეთო.

1

 

 

  პირველი, რაზეც მინდა ყურადღების გამახვილება, ესაა ორი იმედის აშკარა ფაქტი, რომლებსაც ღმერთი თავისი სიტყვის მეშვეობით განსაზღვრავს მისადმი ერთგული ადამიანებისათვის. ქრისტიანთა ერთი ნაწილისთვის, როლმებსაც ბიბლია აღწერს როგორც «დედამიწიდან ნაყიდ» 144 000 ადამიანს, უფლის მიერ ზეციური მოწოდებაა გამზადებული (გამოცხადება 7:4; 14:1-3). ხოლო მეორე, უამრავი ხალხისათვის, სამოთხისებურ დედამიწაზე მარადიული სიცოცხლეა გათვალისწინებული (გამოცხადება 7:9-17).

   ღვთის მიერ დაპირებული ორი იმედის არსებობა, ბიბლიის მრავალი მუხლებით დასტურდება. მაგალითად, ქრისტიანთა ერთ ასეთ ჯგუფზე ნათქვამია, რომ მათ უშუალოდ ზეციური მკვიდრობა ელით, თანაც მარადიული (იოანე 12:32; 14:2,3; 17:24; 2კორინთელები 4:14; 5:1,2,8; ეფესოელები 2:5,6; ფილიპელები 3:20; კოლასელები 1:5; 1თესალონიკელები 4:17; ებრაელები 3:1; გამოცხადება 3:21).

  ხოლო სხვა ერთგული მსახურების შესახებ ღმერთი ამბობს, რომ ისინი მარადიულად იცხოვრებენ დედამიწაზე. (ფსალმუნები 37:9,11,22,29; ესაია 60:21; ეზეკიელი 39:8-16; მათე 5:5). მიგიქცევიათ ყურადღება ბიბლიაში არსებულ ამ განსხვავებაზე?

 

  თუმცაღა, მოცემულ გარემოებაზე წინასწარმეტყველურ მითითებას, ჯერ კიდევ მოსეს კანონი აკეთებდა, «კანონი მომავალ კურთხევათა ჩრდილია და არა თვით ეს კურთხევა» (ებრაელები 10:1). მის თანახმად, ღვთის ერში, ისრაელში, ყველა ტომიდან იეჰოვასათვის განსაკუთრებული მსახურებისათვის მხოლოდ ერთი, ლევის ტომი იყო გამოყოფილი. იმ უპირატესობებზე, რომლებიც ლევიანებს ჰქონდათ, ისრაელის არცერთ სხვა ტომს არ ჰქონდა უფლება, რომ პრეტენზია ჰქონოდა (რიცხვები 1:48-53; 3:5-12; 16:40; 18:6,7; კანონი 10:8). საყურადღებო ისაა, რომ აყვავებული და ნაყოფიერი (თავისებურად სამოთხისმაგვარი) აღთქმული მიწის ისრაელისათვის განაწილებისას, ლევის ტომს წილი არ მიეცა, რადგან იეჰოვა ღმერთის მითითების თანახმად «იეჰოვა, ისრაელის ღმერთია მათი სამკვიდრო» (იესო ნავეს ძე 13:7,8,14,33; რიცხვები 18:20-23; კანონი 10:8,9; 18:1,2,5). ამიერიდან ლევიანთა სამკვიდროდ ითვლებოდა არა ისრაელის მიწის რომელიმე მონაკვეთი, არამედ ზეციერი ღმერთის კარავი (მოგვიანებით იერუსალიმის ტაძარი). ყოველივე ეს იმ ქრისტიანთა მმართველობის პირველსახეს წარმოადგენდა, რომლებსაც იესო იეჰოვას ზეციურ ტაძარში მსახურებისათვის დანიშნავდა. ისრაელის დანარჩენი თორმეტი ტომი კი წინასწარმეტყველურად წარმოადგენდა იმ «მართლებ[ს, რომლებიც] დაიმკვიდრებენ დედამიწას» (ფსალმუნები 36:29; მათე 5:5). ეჭვგარეშეა, რომ ეს პირველსახეები ჰქონდა იესოს მხედველობაში, როდესაც მოციქულებს დაჰპირდა: «ჭეშმარიტებას გეუბნებით: ხელახლა შექმნისას, როცა კაცის ძე თავის დიდებულ ტახტზე დაჯდება, თქვენც, ვინც მე გამომყევით, თორმეტ ტახტზე დასხდებით და ისრაელის თორმეტ ტომს გაასამართლებთ» (მათე 19:28; შეადარეთ გამოცხადება 3:21).

 

 

  როდესაც საკუთარ თავს ვეკითხები – როგორი იმედი მაქვს: ზეციური თუ მიწიერი? – მე სრულიად ნათლად ვაცნობიერებ, რომ დედამიწაზე ცხოვრების იმედი მაქვს და არა ზეცაში. ზუსტად ასეთ იმედს მაძლევს ღვთის სული. ამიტომ კარგად მესმის, რომ მცირედი უფლებაც კი არ მაქვს იმაზე მქონდეს პრეტენზია, რაც უფალს ჩემთვის არ გაუთვალისწინებია. თვითონ ზეციური მოწოდების იდეაც კი აბსოლუტურად არაბუნებრივია ჩემთვის. მე თავს ვერ აღვიქვავ იმ ადამიანად, ვინც მიწიერი არსებობის ზეციურით შეცვლისათვის ემზადება. პირიქით, ღვთის სული, ჩემს აზრებსა და იმედებს მთლიანად და მხოლოდ და მხოლოდ მომავალი ახალი მიწისაკენ მიმართავს. არადა იმ ქრისტიანს, რომელიც ღვთის სულის მიერ ზეციერი მკვიდრობისკენაა მოწოდებული, არავითარი ეჭვი არ არსებობს, რომ  თავისი ზეციური მოწოდების ყველაზე მძლავრი დასტური ექნება. ის ისევე სრულიად იქნება ამაში დარწმუნებული, როგორც მამაკაცია იმაში დარწმუნებული, რომ მამაკაცია!

 

  ვითვალისწინებ რა ამ ფაქტებს და ვცდილობ, რომ პატიოსანი ვიყო ღვთისა და საკუთარი თავის წინაშე, მე იმის მყარ დასკვნას ვაკეთებ, რომ ღმერთი მომავალში მიწიერი ცხოვრების იმედს მაძლევს და არა ზეციურის. ამ მიზეზის გამო, ჩემი სინდისი უფლებას არ მაძლევს, რომ ჩემი თავი ცხებულებს მივაკუთვნო, რომლებიც იესო ქრისტესთან ერთად ზეციური მკვიდრობისაკენ არიან მოწოდებულნი!

2

 

 

  ე.წ. «ქრისტიანული» სამყაროს რელიგიებში, ტრადიციულად საპირისპირო აზრის ქონაა მიღებული, რომლის თანახმადაც ვითომდა ყველა ქრისტიანი ავტომატურად იღებს ზეციურ მოწოდებას. სხვადასხვა ეკლესიის წევრებთან ხანგრძლივი საუბრების შემდეგ, იმაში დავრწმუნდი, რომ პრაქტიკულად ყველა მათგანს ასეთი წარმოდგენა აქვთ საკუთარ მომავალთან დაკავშირებით. მათ იმის სრული უფლება აქვთ, რომ საკუთარი აზრი გააჩნდეთ, მიუხედავად იმისა რომ მე ასეთ ოპტიმიზმს ვერ ვიზიარებ. თუმცა, პირადად ჩემთვის არა მხოლოდ გონივრული, არამედ სამართლიანიც იქნებოდა, საკუთარი თავისთვის კითხვა რომ დამესვა: იქნებ, ჩემს მიწიერ მოწოდებაში მართლაც რაღაცას ვერ ვითვალისწინებ? იქნებ მე თვითონ დავარწმუნე საკუთარი თავი იმ იმედში, რომელიც ღმერთს ჩემთვის არ მოუცია? იქნებ, მე უბრალოდ ისე მინდა ვფიქრობდე, რომ მომავალში მხოლოდ მიწიერი ცხოვრების იმედი შეიძლება მქონდეს, მაშინ როდესაც ღმერთი ზეციურ სამკვიდროს მთავაზობს?

 

  თუმცა ასეთ შემთხვევაში აუცილებლად წამოიჭრება სხვა შეკითხვაც: მომავალი თუ ღვთის მიერ გვეძლევა, განა ღვთის სულმა არ უნდა მისცეს ქრისტიანს ამ იმედის სწორი გაგება? ეს მართლაც ასეა. 

  გავიხსენოთ, რომ ბიბლია, იმ ქრისტიანებს, რომლებიც მართლა არიან მოწოდებულნი ღვთის მიერ მის ზეციერ სამკვიდროში, არწმუნებს, რომ მათ «ღვთის სული მიუძღვება» და «შვილების სული მიიღე[ს]», რომელიც «თვითონვე მოწმობს [ცხებული ქრისტიანების სულთან]  ერთად, რომ [ისინი] ღვთის შვილები [არიან].და თუ შვილები ვართ, მემკვიდრენიც ვართ — ღვთის მემკვიდრენი და ქრისტეს თანამემკვიდრენი, თუკი მასთან ერთად ვიტანჯებით, რომ მასთან ერთად განვდიდდეთ კიდეც» (რომაელები 8:14-17).

  ამ მითითებიდან გამომდინარე,  ზეციური ცხოვრებისათვის ნამდვილად მოწოდებული ქრისტიანებისთვის, როგორც ქრისტეს თანამემკვიდრეებისთვის, დამახასიათებელი უნდა იყოს ღვთის სულის მიერ იმის აშკარა გაგება, თუ რომელი მემკვიდრეობისაკენ არიან კერძოდ მოწოდებულნი. ზუსტად ისევე, როგორც ქრისტეს ესმოდა საკმაოდ ნათლად, თუ რა მემკვიდრეობა ინახებოდა მისთვის და რას მიიღებდა მას შემდეგ, რაც თავის მიწიერ ცხოვრებას დაასრულებდა და ზეცაში დაბრუნებოდა.

    წმინდა სულის მოქმედების იგივე განსხვავებულ თავისებურებაზეა საუბარი წმინდა წერილის სხვა ადგილებშიც. მაგალითად, პავლე ზეციური ცხოვრებისკენ მოწოდებულ ქრისტიანებს ეუბნებოდა იმის შესახებ, რომ ღმერთი თავისი სულის მეშვეობით მისცემდა მათ «სიბრძნისა და გამოცხადების სულ[ს] მის შესახებ საფუძვლიან ცოდნაში, და გაგინათლდეთ გულის თვალები, რათა იცოდეთ, რა იმედისთვის მოგიწოდათ და რა დიდებულ სიმდიდრეს უნახავს მემკვიდრეობად წმინდებს» (ეფესოელები 1:17.18).

  სხვა მუხლში პავლე ასევე აღნიშნავს: «ღმერთმა ეს თავისი სულით გაგვიმჟღავნა, … რათა ვიცოდეთ, რა გვიბოძა ღმერთმა» (1კორინთელები 2:10-12).

    სამწუხაროა, მაგრამ ე.წ. «ქრისტიანული» ეკლესიების წარმომადგენლების შემთხვევაში, საკმაოდ უცნაური გარემოება ვლინდება. საკუთარ, ვითომდა ზეციურ მოწოდებაზე საუბრისას, ასეთი ადამიანები პირველივე სიტყვებიდან ირევიან და იბნევიან, საკმარისია მხოლოდ რამოდენიმე უბრალო (ზეციური ნამდვილი მოწოდების მქონე ქრისტიანის თვალსაზრისით) შეკითხვა დავუსვათ. მაგალითად, როგორებიცაა:

 

  რა არის ღვთის სამეფო?

  რა მიზნები უნდა შეასრულოს მან ღვთის ჩანაფიქრის თანახმად?

  პირადად თქვენ რა უნდა გააკეთოთ, როდესაც ზეციურ სამეფოში იქნებით?

  რაში გამოიხატება თქვენი, როგორც «მეფის», «მღვდლისა» და «მოსამართლის» როლი, რომელთა შესახებაც, ზეციური მოწოდების მქონე ქრისტიანების მისამართითაა საუბარი ბიბლიაში? (გამოცხადება 5:10; 1კორინთელები 4:8; 6:2,3; 1პეტრე 2:9).

  უშუალოდ ვის მიმართ გამოიყენებთ თქვენს, როგორც «მეფის», «მღვდლისა» და «მოსამართლის» მოვალეობებს?

 

   ხშირად ეს ელემენტარული შეკითხვებიც კი სრულიად საკმარისია იმისათვის, რათა ამ «ზეციური ქრისტიანების» გასაოცარი უვიცობა გამოვლინდეს იმ იმედთან დაკავშირებით, რომელიც, ბიბლიური დაპირების თანახმად, თავიდანვე გასაგები და გახსნილი უნდა იყოს ყველა მათგანისთვის, ვისაც ღმერთი ზეციურ სამეფოში მოუწოდებს! ღირს კი იმაზე საუბარი, რომ გაცილებით ღრმა ხასიათის შეკითხვების დასმას, ზეციური ცხოვრების ამგვარი პრეტენდენტებისათვის, საერთოდ არ აქვს აზრი?

  საინტერესოა, თუ როგორი მოსაზრება გამოთქვა პროტესტანტმა ბიბლეისტმა ი.ვ. კარგელმა ანალოგიურ საკითხთან დაკავშირებით, როდესაც თქვა, რომ ეკლესიის წევრთა უმრავლესობამ «არ იცის, თუ რაში მდგომარეობს ჭეშმარიტი ქრისტიანის იმედის არსი და …პასუხს ვერ სცემენ ამ შეკითხვას, მაშინ როდესაც ჭეშმარიტი ქრისტიანის იმედი იმ სამი წყალობიდან ერთერთია, რომლებიც მოციქულმა პავლემ 1 კორინთელების 13:13-ში მოიხსენია» [ი.ვ. კარგელი «ლექციები უფალი იესო ქრისტეს მეორედ მოსვლის შესახებ». ლექცია 2. ჭეშმარიტი ქრისტიანის იმედი].

    რა თქმა უნდა, მოცემულ საკითხში ის გარემოებაც უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ხშირად ასეთ ხალხს უბრალოდ საკუთარ ეკლესიებში ასწავლეს მსგავსი მცდარი წარმოდგენები და ავტომატურად იყენებენ საკუთარი თავის მიმართ იმ გაგებებს, რომლებსაც, პრინციპში, მათთან არავითარი კავშირი არ აქვს. დღეს მცხოვრები მილიონობით ადამიანის ჭეშმარიტ მოწოდებას კი, ბოროტებისაგან გაწმენდილ, სამოთხედქცეულ დედამიწაზე ცხოვრება შეიძლება წარმოადგენდეს (მათე 5:5; იოანე 10:16).

 

 

  თუმცა რისთვის გავამახვილე ყურადღება სხვადასხვა ეკლესიების წარმომადგენელთა მაგალითზე, ზეციურ მოწოდებასთან დაკავშირებით მათ ნაჩქარევ დასკვნებზე? იმისთვის არა, რომ მათი მიმართულებით ქვა ვისროლო. მათი ზეციური მოლოდინის იმასთან საგულდაგულო შედარება, რაც ამ საკითხთან დაკავშირებით ღვთის სიტყვაშია ნათქვამი, ჩემთვის იმის საყურადღებო თვალსაჩინო მაგალითი გამოდგა, რომ «გული ყველაზე ვერაგი და უმართავია» (იერემია 17:9). ეს მაგალითი მიჩვენებს, თუ როგორ იოლად შეიძლება ადამიანი ცდომილების ხაფანგში გაებას და საკუთარი თავის მიმართ ის გამოიყენოს, რაც მას საერთოდ არ ეხება.

    «მოტყუებული გული გზას აცდენს მას» - გვაფრთხილებს ბიბლია (ესაია 44:20). ზუსტად ამიტომ ძალიან არ მინდა ჩემს გულს იმის უფლება მივცე, რომ ცდომილებაში შემიყვანოს, მათ შორის მომავალი იმედის საკითხთან დაკავშირებით.

  «საკუთარ გულზე დაიმედებული სულელია; სიბრძნით მავალი გადარჩება» (იგავები 28:26). აი ამიტომაა მნიშვნელოვანი ჯერ ღვთის აზრი გავიგოთ ზეციურ სამეფოში მოწოდების საკითხთან დაკავშირებით და მხოლოდ ამის შემდეგ გავაკეთოთ გარკვეული დასკვნები საკუთარ თავთან მიმართებით. ეს იმის კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მიზეზია, რის გამოც არ ვიჩქარებ დასკვნების გაკეთებას, რომ უფალს აუცილებლად ზეცაში სურს ჩემი ნახვა.

3

 

 

  და კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მომენტი, რომელიც მეხმარება იმ იმედის გაცილებით მკაფიო გაგება მქონდეს, რომელსაც ღმერთი მაძლევს.

    რა ამოცანების გადაწყვეტაში უნდა მიიღონ მონაწილეობა იმ ქრისტიანებმა, რომლებსაც ნამდვილი ზეციური მოქალაქეობა აქვთ?

  ბიბლია გვიჩვენებს, რომ ისინი იესო ქრისტესთან ერთად, უკვე ზეციური სამეფოში ყოფნისას, სატანის ბოროტი ქვეყნიერების განადგურებაში მიიღებენ მონაწილეობას (რომაელები 16:20; გამოცხადება 2:26,27; 17:14).

    ისრაელიანი მღვდლების მოვალეობაში, ერის ცოდვებისაგან განთავისუფლებაში გახმარების გარდა, მათთვის ღვთიური კანონების დაცვის სწავლებაც შედიოდა (კანონი 17:9-12; 33:8-10; მალაქია 2:7). ამის შესაბამისად, ზეციური იმედის მქონე ქრისტიანებს ბიბლიაში «წმინდები» და «სამღვდელოება» ეწოდება (რომაელები 1:7; ეფესოელები 1:4,18; 1პეტრე 2:5,9). ამ ყველაფრიდან ჩანს, რომ  მათ წინაშეც მსგავსივე ამოცანა დგას, რათა ღვთის მიერ გათვალისწინებული დახმარება გაუწიონ მიწიერი იმედის მქონე არასრულყოფილ ძმებს. შედეგად, იესო-მეფისა და მისი თანამოძმეების 1000-წლიანი მეფობის განმავლობაში, ღვთის ყველა მიწიერი მსახური შეძლებს არასრულყოფილების ყველანაირი ფორმისაგან განთავისუფლებას და სრულყოფილად ისწავლიან მათში შემოქმედის მიერ ჩადებული თვისებების გამოვლენას.

 

  თავის მხრივ, ზეციურ სამეფოში მმართველი ქრისტიანების მოცემული თავისებურება, სხვა მახასიათებელსაც ირეკლავს, რომელსაც მათ მიმართ წმინდა წერილი იყენებს. ღვთის სიტყვა მათ «მოსამართლეებს» უწოდებს. როგორც ეს ბიბლიიდან ჩანს, სასამართლოს გაგებაში იგულისხმება არა იმდენად გასამართლება, რამდენადაც დამნაშავე მხრისათვის სამართლიანი ანგარიშსწორება, ასევე ზიანის ანაზღაურება და დაზარალებული მხარისთვის დანაკარგის დაბრუნება (ეზეკიელი 45:9; ზაქარია 7:9; მათე 12:18; იოანე 5:30; იაკობი 2:13; 1იოანე 4:17; რომაელები 14:10; 2თესალონიკელები 1:5; ებრაელები 9:27). მოსამართლეების როლში, ქრისტეს ზეციერი თანამოძმეები, დახმარებას გაუწევენ სრულყოფილი მდგომარეობის აღდგენაში ღვთის მიწიერ თაყვანისმცემლებს. გარდა ამისა, ისინი დახმარებას გაუწევენ მილიონობით მკვდრეთით აღმდგარი ადამიანების სწავლებაში, რითაც მათთვის სიკვდილის მიერ მიყენებული ზარალის კომპენსირებას მოახდენენ (საქმეები 7:22; აბდია 21; მათე 19:28; ლუკა 22:30; 1კორინთელები 6:2,3).

 

  ზეციური იმედის მქონე ქრისტიანების ზემოთ მითითებული ფუნქციები იმის უკეთ გაგების საშუალებას გვაძლევენ, თუ რატომ უწოდებს ბიბლია მათ ასე ხშირად «მეფეებს», ან მმართველებს (ესაია 61:6; საქმეები 7:18,22,27; ლუკა 22:28-30; 1კორინთელები 4:8; 2ტიმოთე 2:12; 1პეტრე 2:9; გამოცხადება 1:6; 3:21; 5:9,10; 20:4-6; 22:5). მეფე იესო ქრისტესთან ერთად, 144 000 მისი თანამეფე, თანდათან განახორციელებს დედამიწის სამოთხედ გადაქცევის საქმეს, როგორც ეს თავდაპირველად იყო ჩაფიქრებული იეჰოვა ღმერთის მიერ. ამ ყველაფრით მათ ექნებათ პატივი, რომ ყველაზე აქტიური სახით შეუწყონ ხელი საკუთარი შემოქმედის თავდაპირველი ჩანაფიქრის განხორციელებას! 

 

  თუმცა მიწიერი იმედის მქონე თავის ერთგულ მსახურებს რაღას ჰპირდება ჩვენი მოსიყვარულე შემოქმედი?

 

  გაუბედურებული დედამიწის სამოთხის ბაღად ქცევას! (შეადარეთ კანონი 11:10-15). ფსალმუნები 65:9-13; 104:5,30; 107:35-38; ესაია 35:1,2,6,7; 41:18-20; 55:13; 61:4; ეზეკიელი 34:26-29; იოელი 2:23; ამოსი 9:14,15; მალაქია 3:11,12).

 

  მშვიდობას და უსაფრთხოებას! ფსალმუნები 46:8,9; 72:7; 144:13-15; ესაია 11:9; 16:4,5; 29:20,21; 32:16-18; 33:6,18,19; ეზეკიელი 28:26; 34:27-29; ოსია 2:18; ამოსი 9:15; მიქა 4:4; სოფონია 3:12,13; გამოცხადება 21:4.

 

  მშვიდობიან ურთიერთობას ცხოველებთან! ესაია 11:6-9; 35:9; 65:25; ეზეკიელი 34:25,28; ოსია 2:18.

 

  საკვების სიუხვეს! (შეადარეთ კანონი 11:14,15; ნეემია 9:21). ფსალმუნები  65:9-13; 67:6; 72:16; 81:16; 85:12; 104:13-15; 107:35-38; 126:5,6; 128:1,2; 132:15; 136:25; 144:13; 145:15,16; 146:7; ესაია 25:6; 30:23,24; 51:14; 65:21,22; ეზეკიელი 34:26,27,29; 36:29,30; იოელი 2:19,22-24,26; ამოსი 9:14,15; ზაქარია 8:12; მალაქია 3:11,12.

 

  მშვენიერ სახლებს! იგავები 14:11; ესაია 65:21-23; ეზეკიელი 28:26.

 

  სრულყოფილ ჯანმრთელობას! (შეადარეთ ნეემია 9:21). 4მეფეები 5:1-3,14,15; ფსალმუნები 103:3; 128:3,4; 144:12; 146:8; იგავები 11:28; ესაია 32:3,4; 33:24; 35:5,6; მათე 11:5,6; 15:30,31; გამოცხადება 21:4.

 

  სიყმაწვილისა და ძალების დაბრუნებას! იობი 33:25; ფსალმუნები 103:4,5; ესაია 65:20.

 

  მარადიულ სიცოცხლეს და სიკვდილის მოსპობას! იობი 33:24,25; ფსალმუნები 22:26; 37:3,27-29; 103:3,4; 116:8,9; 118:17; იგავები 10:25; 12:28; ესაია 25:8; 65:22; ოსია 13:14; იოანე 3:16; 10:10,28; 17:2; რომაელები 6:23; 1კორინთელები 15:26; 1ტიმოთე 6:12; ტიტე 1:2; 3:7; 1იოანე 2:25; 5:11; გამოცხადება 20:14; 21:4.

 

  მკვდრების აღდგენას ახალი ცხოვრებისთვის! იობი 14:13-15; 19:25; ფსალმუნები 9:18; 27:13; 34:22; 49:15; 116:9; იგავები 14:32; ეკლესიასტე 3:15; ესაია 26:19; ეზეკიელი 18:5,9; დანიელი 12:1,2,13; მარკოზი 12:26,27; იოანე 5:25,28,29; 6:39,40,47; 11:23-26; საქმეები 24:15; რომაელები 14:9; 1კორინთელები 6:14; 15:21,22,26,32; ფილიპელები 3:11; 2ტიმოთე 4:1; ებრაელები 11:17-19,35; გამოცხადება 20:12-14.

 

  იეჰოვა ღმერთი იესო ქრისტეს მეშვეობით იმ ადამიანებსაც კი მისცემს მკვდრეთით აღდგომის შესაძლებლობას, რომლებსაც ამა თუ იმ საპატიო მიზეზების გამო არ ჰქონდათ საშუალება, რომ ჭეშმარიტი ღვთისადმი საკუთარი დამოკიდებულება გამოევლინათ. ასეთი ადამიანების მკვდრეთით აღდგენას ბიბლია «უმართლოების აღდგომას» უწოდებს (საქმეები 24:15). მოციქულმა პავლემ, ათენში თავისი ცნობილი ქადაგებისას, სადაც თავიდან შორეული ქრისტიანობამდელი დრო მოიხსენია, როდესაც «ყველა ხალხი [ვრცელდებოდა], რათა მთელი დედამიწის ზურგზე დასახლებულიყვნენ», შემდეგ ნათლად მიუთითა, რომ «ღმერთმა უგულებელყო უმეცრების დრო» (საქმეები 17:30; შეადარეთ იობი 22:30; იონა 4:11; ზაქარია 14:16; ლუკა 12:47,48; 15:19,22; იოანე 9:41; 15:22; 2პეტრე 2:21). იეჰოვა ღმერთის სიყვარული და სამართლიანობა ამ ყველაფრით მრავალ ადამიანს, რომლებიც ადრეულ დროში და დედამიწის სხვადასხვა კუთხეებში ცხოვრობდნენ და არაფერი იცოდნენ ჭეშმარიტ ღმერთზე, მის ძესა და ბიბლიაზე, საშუალებას მისცემს პატიება მიიღონ ღვთისაგან და მკვდრეთით აღდგნენ ახალი ცხოვრებისთვის და ღვთის შესახებ ჭეშმარიტების გაგებისთვის. ნებისმიერ შემთხვევაში არა ადამიანი, არამედ მეფე იესო ქრისტე გადაწყვეტს, თუ ოდესმე მცხოვრები ადამიანებიდან ვინ მიიღებს მკვდრეთით აღდგომის შესაძლებლობას (იოანე 5:22,27-30; რომაელები 14:9; 2ტიმოთე 4:1).

    ამგვარად, ბიბლია განმარტავს თუ როგორი მომავალია განსაზღვრული ღვთის მიერ მისადმი ერთგული ადამიანებისათვის. უამრავი ადამიანი იქნება გათავისუფლებული ცოდვისა და სიკვდილის მონობისაგან და მარადიულ სიცოცხლეს მიიღებენ განახლებულ დედამიწაზე (მათე 5:5; 6:10). ქრისტიანთა სხვა ჯგუფის – «მცირე სამწყსოსთვის» – ზეციური სამეფოსკენაა გზა გახსნილი, საიდანაც ისინი «მეფეების», «მოსამართლეების» და «მღვდლების» ფუნქციას შეასრულებენ განახლებული დედამიწის მკვიდრთა საკეთილდღეოდ (მათე 19:28; ლუკა 12:32). რადგან ასეთი გაგება მაქვს ღვთისგან, საკუთარ თავს შეკითხვას ვუსვამ: მე როგორი იმედი მომცა ღმერთმა? მიმოწმებს თუ არა ღვთის სული ჩემს ზეციურ შესაბამისობას «მეფის», «მღვდლისა» და «მოსამართლის» ფუნქციის შესასრულებლად? თუ განახლებულ დედამიწაზე მარადიული სიცოცხლის პერსპექტივაზე მიმითითებს?

    ჩემთვის სრულიად ნათელია, რომ მე ღვთისგან ზეციური მოწოდება არ მაქვს. მე ჩემს თავს ვერ აღვიქვავ ვერც «მეფედ», ვერც «მოსამართლედ» და ვერც «მღვდლად». ღვთის სული ამ უფლებამოსილებების მცირედ ასოციაციასაც კი არ მაძლევს. სამაგიეროდ მე აბსოლუტურად ნათელი წარმოდგენა გამაჩნია ღვთის მიერ განახლებულ დედამიწაზე ჩემი მომავალის შესახებ. ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, განა შემიძლია წმინდა სულის ნების წინააღმდეგ წასვლა? შემიძლია ღვთის მიერ ჩემთვის მოცემული იმედის საპირისპიროდ იმის პრეტენზია მქონდეს, რაც ღმერთს ჩემთვის არ მოუცია? შემიძლია ჩემი ზეციური მოწოდების შესახებ ვილაპარაკო, იმ დროს როდესაც ღვთის სული მიწიერი მოწოდების შესახებ მიმოწმებს?

    ამ ყველაფრის გათვალისწინებით არ უნდა დაგვავიწყდეს ის გამაფრთხილებელი პრინციპები, რომელიც ღმერთმა თავისი სიტყვის მეშვეობით გადმოგვცა (შეადარეთ გამოსვლა 30:25,30-33; რიცხვები 3:10; 16:40; იერემია 14:14,15; 2კორინთელები 11:13-15; გამოცხადება 2:2). იგნორირება არ უნდა გავუკეთოთ კორახისა და უზიას უგუნურ ქმედებებს, რომლებმაც ის სამღვდლო უპირატესობები ინდომეს, რომლებზეც უფლება არ გააჩნდათ (რიცხვნი 16:39-40; 2მატიანე 26:16-21).

 

  «ეს ჩვენთვის გაკვეთილია, რათა ბოროტი არ მოვისურვოთ მათ მსგავსად… რაც მათ დაემართათ, ჩვენთვის გაკვეთილია და ჩვენ გასაფრთხილებლად დაიწერა» (1კორინთელები 10:6,11).

 

  არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ზეციური მოქალაქეობის მიღება დამოკიდებულია არა ადამიანის სურვილზე, «არამედ მწყალობელ ღმერთზე» (რომაელები 9:16). ვინმეს თუ ძალიან სურს ქრისტესთან ერთად ზეცაში ყოფნა, ეს ჯერ კიდევ არაფერს ნიშნავს. რატომ? იმიტომ რომ უფალმა «იცის, ვინც ამოირჩია» (იოანე 13:18). «ის სახელით უხმობს თავის ცხვარს», ასე რომ «უცხოები» ვერ შეძლებენ ზეციურ «ეზოებში» შესვლას (იოანე 10:3,14,27; ლუკა 10:20). როგორ მგზნებარედაც არ უნდა ცდილობდეს ვინმე ქრისტესთან ერთად ზეცაში მოხვედრას, მას თუ ეს ადამიანი თავის თანამმართველად არ ჰყავს არჩეული, მსგავსი ლტოლვა სასურველ შედეგებს ვერ გამოიღებს. ძველად მცხოვრები ბარუქის მსგავსად, ასეთი ქრისტიანები მხოლოდ უსამართლოდ «დიდ რამეს ეძებ[ენ]» საკუთარი თავისთვის (იერემია 45:5; შეადარეთ 1კორინთელები 4:8).

    ეხლა კი მინდა ის განვმარტო, თუ პირადად მე რატომ მიმაჩნია, რომ უფლება არ მაქვს უფლის გახსენების საღამოს სიმბოლოები მივიღო. აქ სათანადო იქნება მოციქული პავლეს მიერ წარმოთქმული გაფრთხილება მოვიყვანო:

  «ამიტომ, თუ ვინმე უღირსად შეჭამს ამ პურს და უღირსად შესვამს უფლის სასმისს, დამნაშავე იქნება უფლის სხეულისა და სისხლის წინაშე. მან ჯერ გულდასმით შეამოწმოს საკუთარი თავი და, როცა დარწმუნდება, რომ ღირსეულია, მაშინ შეჭამოს ეს პური და შესვას ეს სასმისი» (1კორინთელები 11:27-28).

მაშ ვინ არის «ღირსეული», რომ «შეჭამოს ეს პური და შესვას ეს სასმისი»?

 

 

  ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად, იესოს იმ სიტყვებს უნდა მივმართოთ, რომლებიც მან პირველი გახსენების საღამოზე, მის გვერდით მყოფ თავის მოციქულებს უთხრა. ბიბლია მოგვითხრობს:

 

  «აიღო პურიც, ღმერთს მადლობა გადაუხადა, დაამტვრია, მისცა მათ და თქვა: „ეს ჩემს სხეულს ნიშნავს, რომელიც თქვენთვის უნდა იქნეს გაღებული. ეს აკეთეთ ჩემ გასახსენებლად“. ვახშმის შემდეგ ისევე მოიქცა, როცა სასმისი აიღო, და თქვა: „ეს სასმისი ნიშნავს ახალ შეთანხმებას (აღთქმას) ჩემი სისხლის საფუძველზე, რომელიც თქვენთვის უნდა დაიღვაროს» (ლუკა 22:19,20).

 

  ბიბლიის საპატრიარქოს გამოცემაში და რიგ სხვა თარგმანებში, ამ მუხლში მოცემულია სიტყვა «აღთქმა»; სიტყვა, რომელიც შეიძლება თავისთავად გაუგებარი იყოს მკითხველისათვის. რას ნიშნავს ის?

    ბროკგაუზის ბიბლიურ ენციკლოპედიაში ჩვენ შემდეგ განსაზღვრებას ვკითხულობთ: «ანდერძი და აღთქმა. ორივე ეს სიტყვა ბიბლიის სინოდალურ თარგმანში (ასევე საპატრიარქოს გამოცემაში) გამოიყენება ბერძნული სიტყვა "დიატეკე"-ს სათარგმნად (2კორინთელები 3:14; ებრაელები 9:16), რომლითაც სეპტუაგინტა გადმოსცემს ებრაულ "ბერიტ"-ს. აღთქმა - ესაა მოანდერძის განკარგულება, რომელიც ძალაში მისი სიკვდილის შემდეგ შედის (ებრაელები 9:16 და შემდეგ.) და მის შემდეგ დარჩენილი ქონების ბედს განსაზღვრავს. იგივე მნიშვნელობა გააჩნია სიტყვა "დიატეკე"-ს. თუმცა სიტყვა "ბერიტ" ნიშნავს "კავშირს", "შეთანხმებას, როგორც მინიმუმ, ორ მონაწილეს შორის, რომელშიც განსაზღვრულია ორივე მხარის მიზნები, პირობები, უფლებები და მოვალეობები"».

    უოლტერ ელუელისა და ფილიპ კამფორტის დიდი ბიბლიური ლექსიკონი შესაბამისი სახით განმარტავს ფრაზა "აღთქმას", როგორც «შეთანხმება ორ მხარეს შორის, რომელიც ორმხრივ მოვალეობებს გულისხმობს».

    «ამ სიტყვის მნიშვნელობა საკმაოდ ღრმაა: ის ნიშნავს ხელშეკრულებას, პირობას ან კონტრაქტს, რომელსაც ორი მხარე დებს ერთმანეთს შორის. ეს გაცილებით მეტია, ვიდრე «დაპირება», რადგან ავალდებულებს არა ერთ, არამედ ორივე მხარეს. ჩვენთვის ჩვეული სიტყვებიდან აზრობრივად ყველაზე ახლოს ის სიტყვა «ხელშეკრულებასთან» დგას. ზუსტად ამ გაგებითაა საუბარი აღთქმაზე გამოსვლის 24:1-8-ში, სადაც ისრაელი ერის მიერ სინას მთაზე მიღებული კანონის შესახებაა საუბარი. ბიბლიის ბერძენმა მთარგმნელმა, ამ მონაკვეთის თარგმნისას ზუსტად სიტყვა Diatheke გამოიყენა, რომელიც, შესაბამისად, უნდა ნიშნავდეს არა უბრალოდ «ანდერძს», არამედ ასევე «ხელშეკრულებას», «შეთანხმებას». ზუსტად იგივე აზრით გამოიყენება სიტყვა Diatheke ლუკას 22:14-20-ში, სადაც გამოსვლის წიგნში მოცემული ძველი აღთქმა იმ ახალ აღთქმას უპირისპირდება, რომელიც იესომ თავის მოწაფეებთან დადო საიდუმლო სერობისას» (მერილ ტენი «ახალი აღთქმის მიმოხილვა»).

    ამ სიტყვის ზუსტი განსაზღვრების შესაბამისად, ბიბლიის ახალი ქვეყნიერების თარგმანი მოცემულ მუხლში სიტყვა «აღთქმის» ნაცვლად, თანამედროვე მკითხველისთვის გაცილებით გასაგებ სიტყვა «შეთანხმებას» იყენებს.

    საიდუმლო სერობისას იესომ განმარტა, რომ მის მიერ მოციქულებისთვის შეთავაზებული «სასმისი ნიშნავს ახალ შეთანხმებას». ბუნებრივია, მე საკუთარ თავს შეკითხვას ვუსვავ: რის შესახებაა ეს შეთანხმება? რას სთავაზობს იესო მოციქულებს? პასუხი ბიბლიის იმავე ტექსტშია მოცემული რამოდენიმე მუხლით ქვევით:

    «თქვენ ჩემთან ერთად დარჩით განსაცდელში და შეთანხმებას გიდებთ სამეფოსთვის, როგორც მე დამიდო მამაჩემმა შეთანხმება, რათა ჭამოთ და სვათ ჩემს სუფრაზე ჩემს სამეფოში და ტახტებზე დასხდეთ ისრაელის თორმეტი ტომის გასასამართლებლად» (ლუკა 22:28-30).

    აქედან გასაგები ხდება, რომ მოცემული შეთანხმება გულისხმობდა მოციქულების, და ასევე ღვთის ერთგული იესოს მოწაფეების განსაზღვრული რაოდენობის მოწოდებას, ზეციური ჯილდოსათვის. ქრისტეს სიტყვების თანახმად, მან «შეთანხმება [დაუდო მათ] სამეფოსთვის… რათა ჭამო[ნ] და სვა[ნ] [მის] სუფრაზე [მის] სამეფოში და ტახტებზე დასხდ[ნენ] ისრაელის თორმეტი ტომის გასასამართლებლად». თავისთავად ცხადია, რომ იესო ამ შემთხვევაში უშუალოდ მოციქულების ზეციურ სამყოფელზე საუბრობდა. ზუსტად ამას შეეხებოდა შეთანხმება, რომელსაც ის მოციქულებთან დებდა.

    ოცი წლის შემდეგ, მოციქულმა პავლემ დაადასტურა ეს ფაქტი სიტყვებით, რომელიც სხვა ქრისტიანებისადმი იყო მიმართული, როდესაც თქვა, რომ ღმერთმა «იმისთვის გა[ხადა ისინი] გამოსადეგი, რომ ახალი შეთანხმების მსახურნი ყოფილიყ[ვნენ]» (2კორინთელები 3:6; 1კორინთელები 11:25)

  პავლე ასევე წერდა: «ამიტომაც არის ის ახალი შეთანხმების შუამავალი, რათა მისი სიკვდილის საშუალებით, რამაც პირველი შეთანხმების დარღვევებისგან გამოსასყიდით გაგვათავისუფლა, მოწოდებულებმა მიიღონ მარადიული მემკვიდრეობის დანაპირები» (ებრაელები 9:15). მოციქულის ეს სიტყვები კიდევ ერთხელ ადასტურებს დადებული შეთანხმების კავშირს ზეციურ ჯილდოსთან, რაშიც, ეჭვგარეშეა, «მარადიული მემკვიდრეობის დანაპირები» იგულისხმებოდა.

 

  ეს გარემოება პავლეს შემდგომი სიტყვებითაც დასტურდება:

 

  «გარდა ამისა, წმინდა სულიც გვიმოწმებს, რადგან ამის შემდეგ ამბობს: „ეს არის შეთანხმება, რომელსაც დავუდებ მათ იმ დროის შემდეგ, — ამბობს იეჰოვა, — ჩემს კანონებს გულებში ჩავუდებ და გონებაში ჩავუწერ“. შემდეგ კი ამბობს: „აღარ გავიხსენებ მათ ცოდვებსა და უკანონობას“. სადაც ცოდვების მიტევებაა, იქ საჭირო აღარ არის ცოდვის შესაწირავი. ამიტომ, ძმებო, რადგან გამბედაობა გვაქვს იესოს სისხლის მეშვეობით წმინდა ადგილზე შესასვლელად, ახალი და ცოცხალი გზით, რომელიც მან გაგვიხსნა ფარდით, ანუ თავისი ხორცით…» (ებრაელები 10:15-20).

  

  მოცემულ ბიბლიურ ტექსტში მოციქული პავლე პირდაპირ აკავშირებს იესოს სისხლზე დაფუძნებულ «შეთანხმებას», რომელიც პირველ ქრისტიანებთან დაიდო, და იმ გზას, რომელიც «წმინდა ადგილზე» შესვლის საშუალებას აძლევს მათ. ეს «წმინდა ადგილზე შესასვლელი» რა გზაა? პასუხს იმავე ებრაელების წერილის წინა თავში ვპოულობთ, სადაც პავლე, როდესაც პირველ ქრისტიანებთან დადებულ შეთანხმებას ეხება, არაერთხელ საუბრობს გზაზე «წმინდა ადგილისკენ».

 

  ის ამბობს, რომ  «ქრისტე მოვიდა, როგორც ამჟამინდელ კურთხევათა მღვდელმთავარი, უფრო დიდი და უფრო სრულყოფილი კარვით, რომელიც ხელთქმნილი არ არის, ანუ სხვაგვარადაა შექმნილი... ის... მხოლოდ ერთხელ შევიდა წმინდა ადგილას», შემდეგ პავლე განმარტებას აკეთებს: «ქრისტე შევიდა არა ხელთქმნილ წმინდა ადგილას, რომელიც ჭეშმარიტის ანარეკლია, არამედ თვით ზეცაში, რათა ახლა ჩვენი გულისთვის ღვთის სახის წინაშე წარდგეს» (ებრაელები 9:8,11,12,24).

 

  აქედან კვლავ გამომდინარეობს დასკვნა, რომ იესოს მიერ მოციქულებთან (და სხვა ქრისტიანთა განსაზღვრულ რაოდენობასთან) დადებულმა შეთანხმებამ, რომელიც მის სისხლზეა დაფუძნებული, მათ «წმინდა ადგილის», ანუ «თვით ზეცის» გზა გაუხსნა. ზუსტად ამიტომ მიმართავს პავლე იმავე ებრაელების მიმართ მიწერილ წერილში ქრისტიანებს, როგორც «წმინდა ძმებო, ზეციური მოწოდების მოზიარენო» (ებრაელები 3:1. შეადარეთ ფილიპელები 3:14; 1თესალონიკელები 2:12; გამოცხადება 20:6).

 

  ეს ყველაფერი იმას ნიშნავს, რომ მოცემული შეთანხმება ვერანაირად ვერ შეეხებოდა მათ, ვისაც ღვთისაგან სრულიად განსხვავებული იმედი გააჩნდა, მარადიული სიცოცხლის იმედი განახლებულ «ახალ მიწაზე»! სამთო ქადაგებისას იესოს მიერ წარმოთქმული სხვა დანაპირების თანახმად, მრავალი თავმდაბალი ადამიანი შეძლებს «დედამიწის დამკვიდრებას» (მათე 5:5). და ამას ჰარმონიულად ეთანხმება მოციქული პეტრეს თავდაჯერებულობა, რომელიც წერდა:

  «ჩვენ მისი დაპირებისამებრ ველით ახალ ცასა და ახალ დედამიწას, სადაც დამკვიდრებული იქნება სიმართლე» (2პეტრე 3:13).

    როგორც მოციქულის სიტყვებიდან შეგვიძლია დავინახოთ, სიმართლე იქნება დამკვიდრებული ახალ ცაშიც და ახალ დედამიწაზეც! (შეადარეთ მათე 6:10). ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ცაშიც და დედამიწაზეც, ღვთის განზრახვის თანახმად, ღვთის ერთგული მსახურები იცხოვრებენ, რომლებიც ღვთის სამართლიანობას მისთვის მოსაწონი სახით აირეკლავენ.

    ზოგჯერ შეიძლება საწინააღმდეგო აზრს შევხვდეთ: განა იესომ არ თქვა «ჭეშმარიტად, ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: თუკი არ შეჭამთ კაცის ძის ხორცს და არ შესვამთ მის სისხლს, არ გექნებათ სიცოცხლე თქვენში»? (იოანე 6:53). ამიტომ ქრისტიანი თუ სერობაზე პურს და ღვინოს არ მიიღებს, განა ქრისტეს მიერ დაპირებულ სიცოცხლეს არ დაკარგავს?

    ამ კითხვაზე მინდა ვთქვა, რომ იმ მომენტში იესო თავისი ხორცისა და სისხლის ჭამაზე, რა თქმა უნდა, ხატოვნად, ქარაგმის გამოყენებით ლაპარაკობდა. ამ ხატოვნებებში იესო გულისხმობდა ცოდვილი ადამიანის რწმენის ასუცილებლობას ღვთის ძის გამომსყიდველური მსხვერპლისადმი. ადამიანი მხოლოდ ასე შეძლებს გადარჩენას. ასეთი ძლიერი რწმენა თითოეულ ქრისტიანს სჭირდება, იმისაგან დამოუკიდებლად, თუ რომელი იმედი გააჩნია: მიწიერი თუ ზეციური.

  გარდა ამისა, იესომ ეს სიტყვები მანამდე მთელი ერთი წლით ადრე წარმოთქვა, სანამ პირველად დაადგენდა გახსენების საღამოს. მოციქულებმაც კი არაფერი იცოდნენ ჯერ კიდევ ღვინისა და პურის სიმბოლოების შესახებ, რომლებიც მათ გახსენების საღამოზე უნდა მიეღოთ. აქედან ის გამომდინარეობს, რომ იესო სულაც არ საუბრობდა სიმბოლოების გამოყენების წესებზე. ის სხვა რამეზე საუბრობდა – ღვთის ძისადმი რწმენაზე. და ზუსტად ამ სიტყვების შემდეგ მათმა უმრავლესობამ, ვინც საკუთარ თავს მის მოწაფეებს უწოდებდნენ, თავისი მასწავლებელი დატოვეს, რამაც დაადასტურა კიდეც იესოს სიტყვების ჭეშმარიტება: მათ რწმენა არ ჰყოფნიდათ! მათი შეცდომა იმაში კი არ მდგომარეობდა, რომ მათ იესოსთან ერთად გახსენების საღამოში მონაწილეობა და პურისა და ღვინის მიღება არ სურდათ. არა. ისინი იესოს, როგორც მხსნელის მისაღებად არ აღმოჩნდნენ მზად! ზუსტად ამაში იყო მათი შეცდომა.    

 

  აქ მინდა მოვიყვანო ამონარიდი «საგუშაგო კოშკის» ერთერთი ნომრიდან, რომელშიც ეს საკითხი განიმარტება:

  «როდესაც იესო თავის მიმდევრებს ეუბნებოდა, რომ ‘ჰქონოდათ სიცოცხლე თავიანთ თავშიʼ, თავისი ხორცი და სისხლი მოიხსენია. მოგვიანებით, როცა უფლის გახსენების საღამო დააწესა, იესომ კვლავ გაამახვილა ყურადღება თავის ხორცსა და სისხლზე და თავის მიმდევრებს, რომლებთანაც ახალი შეთანხმება დადო, მიუთითა, რომ მიეღოთ სიმბოლოები — უფუარი პური და ღვინო. ნიშნავს ეს იმას, რომ მხოლოდ იეჰოვა ღმერთთან ახალ შეთანხმებაში მყოფ სულით ცხებულ ქრისტიანებს შეუძლიათ სიცოცხლის სისავსის მიღწევა? არა. აქ მოხსენიებულ ორ შემთხვევას შორის ერთი წელი იყო შუალედი. მათ, ვინც იესოს მიერ იოანეს 6:53, 54-ში მოყვანილი სიტყვები მოისმინა, წარმოდგენა არ ჰქონდათ ყოველწლიურ დღესასწაულზე და სიმბოლოებზე, რომლებითაც იესოს ხორცი და სისხლი იყო წარმოდგენილი.

  იოანეს მე-6 თავის თანახმად, იესომ თავდაპირველად თავისი ხორცი მანანას შეადარა: „თქვენმა მამებმა ჭამეს მანანა უდაბნოში და დაიხოცნენ. ეს არის პური, ჩამომავალი ზეციდან, რათა კაცმა შეჭამოს იგი და არ მოკვდეს. მე ცოცხალი პური ვარ, ზეციდან ჩამოსული. ვინც ამ პურს შეჭამს, საუკუნოდ იცოცხლებს“. იესოს ხორცი და სისხლი უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე ფიზიკური მანანა. რა გაგებით? მან თავისი სხეული „წუთისოფლის სიცოცხლისათვის“ გაიღო და, ამგვარად, ადამიანებს მარადიულად ცხოვრების შესაძლებლობა მიეცათ. (უდაბნოში, როგორც ისრაელებისთვის, ისე „უცხოტომელებისთვის“, სასიცოცხლოდ აუცილებელი იყო მანანა (გამოსვლა 12:37, 38; 16:13—18). მსგავსადვე, მარადიული სიცოცხლის მისაღებად ყველა ქრისტიანს, სულით ცხებულებსა თუ სხვა ცხვრებს, ესაჭიროება სულიერი მანანა, რასაც იესოს მიერ მსხვერპლად გაღებული ხორცისა და სისხლის გამომსყიდველური ძალისადმი რწმენის გამოვლენით იღებენ). აქედან გამომდინარე, იოანეს 6:53-ში მოცემული ფრაზა, ‘გქონდეთ სიცოცხლე თქვენში’, ეხება ყველას, ვინც მარადიულ სიცოცხლეს დაიმკვიდრებს, ზეცაში თუ დედამიწაზე (იოანე 6:48—51).» («საგუშაგო კოშკი», 15 სექტემბერი 2003 წ, გვ.31).

  ამგვარად, ზემოთ ჩამოთვლილი ყველა ფაქტის გათვალისწინებით, მე შემდეგ დასკვნას ვაკეთებ:

  

  1. იესომ გახსენების საღამოზე თავის მოციქულებთან (მათი სახით კი მისი მომავალი მოწაფეების გარკვეულ რაოდენობასთან) «შეთანხმება [დადო] სამეფოსთვის», რათა ისინი მომავალში «დასხდ[ნენ] ისრაელის თორმეტი ტომის გასასამართლებლად» (ლუკა 22:28-30). ეს მათ ზეციურ მომავალს გულისხმობდა.

 

  2. გახსენების საღამოზე წარმოდგენილი სიმბოლოები მიუთითებდნენ უცოდველ სხეულზე და «თვით ქრისტეს ძვირფას სისხლზე», რომელიც გაღებული იქნა «ყველანაირი ადამიანის» გადასარჩენად, მათი მომავალი იმედისაგან დამოუკიდებლად – მიწიერი იქნება ის თუ ზეციური (1პეტრე 1:18,19; 1ტიმოთე 4:10). თუმცა სიმბოლოების მიღება მხოლოდ მათ შეუძლიათ, ვისთანაც ახალი შეთანხმება დაიდო და ამიტომ მხოლოდ და მხოლოდ ზეციური მოწოდება აქვთ, რაც თავად იესოს სიტყვებიდან გამომდინარეობს: «ეს სასმისი ნიშნავს ახალ შეთანხმებას ჩემი სისხლის საფუძველზე, რომელიც თქვენთვის უნდა დაიღვაროს» (ლუკა 22:19,20). ყველა მათგანს, ვისაც სულის ასეთი დასტური არ გააჩნია, და ამიტომ შეთანხმებაში შესვლის საფუძველი არ გააჩნია, ეჭვგარეშეა, შეუძლია მოცემულ ღონისძიებაზე დასწრება და იესოს გამომსყიდველური მსხვერპლისაგან სარგებლის მიღება.

 

  3. წმინდა სული სრულიად აშკარად მიმითითებს მომავალზე, რომელიც ღვთის მიერ განახლებულ დედამიწას უკავშირდება. ამავდროულად, ღვთის სული იმის მცირედ საფუძველსაც კი არ მაძლევს, რომ ჩემი თავი «მეფეებთან», «მოსამართლეებთან» ან «მღვდლებთან» გავაიგივო, რომელთა ფუნქციასაც ის ქრისტიანები შეასრულებენ, რომლებიც ზეციურ მოქალაქეობას მიიღებენ. 

 

  4. რადგან ასეთი გაგება მაქვს, რომელსაც ღმერთი მაძლევს წმინდა სულის მეშვეობით და რომელიც მისი სიტყვის, ბიბლიის საგულდაგულო კვლევითაა განმტკიცებული, მე ვერ გადავაბიჯებ საკუთარ სინდისს და საკუთარ თავს იმას ვერ მივაწერ, რაც არ მეკუთვნის. მე მიმაჩნია, რომ უფლება არ მაქვს გახსენების საღამოზე წარმოდგენილი სიმბოლოები მივიღო, რადგან წმინდა წერილი, ეჭვგარეშეა, იმაზე მიმითითებს, რომ უფუარი პურისა და ღვინის მიღება გულისხმობს ქრისტიანის შესვლას შეთანხმებაში ზეციური სამეფოს დამკვიდრების შესახებ და ზეციური მოწოდების მიღების შესახებ. ქრისტეს სიტყვებიდან გადახვევის შემთხვევაში კი, მე ღვთის წინაშე აღმოვჩნდებოდი დამნაშავე, და ჩემზე შესრულდებოდა მკაცრი ბიბლიური გაფრთხილება:    

  «ამიტომ, თუ ვინმე უღირსად შეჭამს ამ პურს და უღირსად შესვამს უფლის სასმისს, დამნაშავე იქნება უფლის სხეულისა და სისხლის წინაშე».

  აი ამიტომ ვეპყრობი მთელი ყურადღებით წმინდა წერილის შემდეგ სიტყვებს და მივყვები მათ:

  «მან ჯერ გულდასმით შეამოწმოს საკუთარი თავი და, როცა დარწმუნდება, რომ ღირსეულია, მაშინ შეჭამოს ეს პური და შესვას ეს სასმისი» (1კორინთელები 11:27-28).

---------------------------------------------------------

ნათარგმნია: sergeiivanov.blogspot.com