«რად მეუბნებით: უფალო, უფალო! და ჩემს ნათქვამს კი არ ასრულებთ?» (ლუკა 6:46)
«სახლში რომ მტრები შემოგივარდნენ?»
ძველი ისრაელის ომებს რა ვუყოთ?
მოსეს კანონით თუ ქრისტეს კანონით?
იესო გვასწავლის...
ღვთის სამეფო თუ ქვეყნიერების სამეფო?
«...განა ხორციელნი არა ხართ?» (1 კორინთელები 3:3)
შეპასუხებები და მათი პასუხები
დასკვნა
დღეს ზემოთგაჟღერებული საკითხი მრავალი ქრისტიანისთვის განსაკუთრებით აქტუალურია. ერთი საქმეა — საკუთარი თავის როგორც ქრისტიანის პოზიციონირება მოახდინო, როდესაც ამას ხელს არაფერი უშლის: თავს ზემოთ მშვიდობიანი ცა გაქვს და შენს ოჯახს არაფერი ემუქრება. თუმცა სულ სხვა საქმეა, როდესაც შენს გარშემო ჭურვები ცვივა და ადამიანები იხოცებიან. მით უმეტეს, როდესაც ყველა მხრიდან პატრიოტული ლოზუნგები და «საკუთარი ქვეყნის დასაცავად ერთ მუშტად შეკვრის» მოწოდებები გესმის, ქრისტიანული აზროვნების შენარჩუნება უკიდურესად რთული ამოცანა ხდება.
ასეთ დროს მნიშვნელოვან დაბნეულობას თავად «ქრისტიანები» იწვევენ. სამწუხაროდ, ეს უკვე ჩვეულ სურათად იქცა: როგორც კი სახელმწიფოებს შორის კონფრონტაციები იჩენენ თავს, ერთერთი პირველი, ვინც ხმამაღლა იწყებს «ბოროტებისთვის წინააღმდეგობის გაწევის» შესახებ განცხადებების კეთებას, საეკლესიო ლიდერები არიან. ასეთ შემთხვევაში რიგით მორწმუნეზე რაღა უნდა ვთქვათ? როდესაც ხედავს, თუ როგორ იმოსებიან მისი თანამორმუნეები სამხედრო ტანსაცმლით, ეკლესიები კი ამაყად გაჰკივიან «დიდება გმირებს!», დანარჩენი ქრისტიანები თავს მთლად თავდაჯერებით ვეღარ გრძნობენ. «და, იქნებ, ზუსტად ამას მოელის ეხლა ჩემგან უფალი?» - ებადება ზოგიერთს კითხვა.
მართლაც, რას მოელის ასეთ სიტუაციებში ქრისტიანებისგან უფალი? როდესაც საზოგადოება ომის მდგომარეობაში აღმოჩნდება, მისი თვალსაზრისით, როგორ უნდა მოიქცნენ ისინი, ვინც საკუთარ თავს ქრისტეს მოწაფეებს უწოდებენ? და ეს ძალიან სწორი შეკითხვაა! აღნიშნულ ნაშრომში შევეცდებით ამ საკითხში უფრო ზუსტად გავერკვეთ.
