ბიბლია შეიცავს უამრავ მაგალითს როგორც ბრძნული ადამიანური გადაწყვეტილებების შესახებ, ასევე უგუნური გადაწყვეტილებების შესახებ. ამ უკანასკნელს შეიძლება მივაკუთვნოთ მოვლენები იმ ისრაელიანთა ისტორიიდან, რომლებსაც ღმერთმა მრავალსაუკუნოვანი მონობიდან განთავისუფლების უნიკალური შანსი, საკუთარ ქვეყანაში თავისუფალი ცხოვრების შესაძლებლობა და, რაც ყველაზე მთავარია, მის რჩეულ ერად გახდომის შესაძლებლობა მისცა (ესაია 43:10-12).
როდესაც გამოსვლის წიგნში მოთხრობილ ისტორიას კითხულობ, გაოცებას ვერ მალავ იმ ურწმუნოების გამო, რომლის გამოვლენასაც გამუდმებით განაგრძობდნენ ისრაელიანები. თითქოს და, ყოველივე იმის შემდეგ, რაც ღმერთმა ეგვიპტეში მოახდინა, იეჰოვას ძლევამოსილებასთან და მზრუნველობასთან დაკავშირებულ რომელ ეჭვებზე შეიძლებოდა ყოფილიყო საუბარი? ღმერთმა მანამდე არნახული ათი სასჯელით არა მხოლოდ მთელი სისავსით აჩვენა თავისი ძალა ამაყ ეგვიპტელებზე, არამედ პირადი მზრუნველობაც აჩვენა საკუთარ ერზე, როდესაც არ დაუშვა, რომ არცერთ მათგანს არ მიეღო რაიმე სერიოზული ზიანი. თუმცაღა უკაცრავად, როგორც შემდეგ გაირკვა, ებრაელთა უმეტესობა ეგვიპტიდან გამოვიდა არა მხოლოდ თავისი ავლა-დიდებით, არამედ მასზე უფრო გაცილებით დიდი - ეჭვებისა და უკმაყოფილების ბარგით.
ისინი მოსეს ქმედებებით ქრონიკულად შეშინებულნი და უკმაყოფილონი იყვნენ, მისი სახით კი - თავად ღვთის ქმედებებით (შეადარეთ გამოსვლა 16: 7,8; რიცხვები 16:11). თანაც ასეთი განწყობა მათში ჯერ კიდევ მაშინ იყო, როდესაც ისინი ჯერ კიდევ ეგვიპტეში იყვნენ. იგივე განწყობა გამოსჭვიოდა მათგან, როდესაც ეგვიპტე ისრაელზე აპირებდა თავდასხმას წითელ ზღვასთან (გამოსვლა 14:11,12). იგივე ხდებოდა შემდეგაც, მტრისაგან გადარჩენის შემდეგ, ზღვის გადაკვეთის შემდეგ, იეჰოვასთან დიდებული შეთანხმების დადების შემდეგ, ისრაელიანები კვლავ და კვლავ პოულობდნენ მეხსიერების შემოკლების საშუალებებს ღვთის ძლევამოსილებასთან დაკავშირებით და ყოველთვის ახერხებდნენ უკმაყოფილების გამოვლენის მიზეზს. ძნელად თუ შეგვიძლია იმის წარმოდგენა, თუ რა ძნელი იყო მათთან ყოფნა მოსესთვის…
